رفتنت موج غریبی ست که دل میشکند

چرا؟این موج سر گردان چرخید و چرخید و بر سر ما فرود امد.چرا؟

باید این موج فقط تو را از میان ما میبرد؟چرا؟ای کاش در ساحل تنهایی ام این قایق شکسته می توانست به دنبال موج رود و تو را نجات دهد...!!!!ای کاش ابر ها.اسمان ها.دریا ها.و خورشید تو را نمی گرفتند!ای کاش ان کسوف تاریک بر کلبه ما سایه نمی افکند!که تو مجبور باشی برای روشنایی فرا خود را فدا کنی و در قعر تنهایی و تاریکی تا ابد باشی.

بی تو فردای روشن تاریک است!ای کاش تو بودی و رشد کردن جوانه هایت را میدیدی!

ای کاش.......

ولی جوانه هایت هر چه رشد میکنن زرد تر میشوند....چون باغبانش نیست!

این باغچه تودیگر رنگ و بویی ندارد.گل ها پزمرده اند و پوسیده!جوانه هایت هنوز رشد نکرده زرد شده اند.باغچه ات نیاز به تعمیر دارد.

ما در روشنایی به سر میبریم اما چه فایده این روشنایی زیاد ما را میسوزاند.اماتو........!!!!!!

عمر خود را صرف زندگی بهتر ما کردی.

ای کاش ان موج بی رحم میدانست که اگر تو را ببرد زمین و زمان به هم میریزد.

ای کاش............!!!!

این شعرو خودم نوشتم .تقدیم به پدرم...

منم سر گشته ی حیرانت ای دوست                 تو رفتی و چراغ زندگانی ام خاموش

چه شد کردی فراموشم ای دوست                   منم با یاد تو زندگانی ام تابوت

بیا با من باش تو ای باغبانم                           که این جوانه شد سوزانت ای دوست

چه شد مهر وفایت رفت ز یادم                        که این دل بی تو داغونست ای دوست

منم ان درویش بی نوا ز سایه ات                   تو باش سرورم با سایه بانت

بیا ای مونس اشک هایم                             که تو بودی پاک کننده اشک هایم

نوشته شده در پنج شنبه 4 فروردين 1390برچسب:,ساعت 19:41 توسط منصوره| |